Gelukkig kom ik nu tot het besluit dat deze sprong de moeite waard was. Een kleine verduidelijking bij de gedachte die net door mijn hersenkronkels vloog. Of in een andere woorden, een vlucht door mijn voorbije vier levensjaren.
Jarenlang heb ik gedroomd over een succesvolle carrière als advocate gecombineerd met een leven als politica. Aangemoedigd door vrienden die zeiden dat dit zeker iets voor mij zou zijn, was ik zeker van mijn doel. Op 27 september 2002 spatte deze droom echter vlug uit elkaar. Toen mijn vader onverwacht stierf, wist ik dat er belangrijkere dingen waren dan het maken van een carrière en het verdienen van geld. Ik zag het niet zitten om nog op de schoolbanken te zitten tot aan m'n 24ste en pas aan het echte leven te kunnen beginnen op mijn 27.(met veel respect voor diegenen die het wel kunnen!) Het leek mij zo'n verspilling van tijd en mijn prioriteiten veranderden. Natuurlijk had ik nu wel een probleem... Wat zou ik dan wel worden?De Sid-in beurs van het zesde middelbaar bracht me de oplossing. Was al bij elke mogelijke school gaan luisteren, had al elk mogelijk beroep gehoord, maar niets dat me aansprak. Maar geluk ligt soms in een klein hoekje... De Katholieke Hogeschool Mechelen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar de uitleg die er gegeven werd lag me wel. "Bij ons heb je maar één ding nodig: zin in communiceren..." Door mijn mondigheid leefde ik altijd met de gedachte om de richting rechten te volgen. Maar waarom zou ik mijn mondigheid niet kunnen gebruiken in een richting als Public Relations? Spreken voor een publiek, voeren van reclamen en het schrijven van artikels? Ik was er al eens mee geconfronteerd geweest tijdens een workshop van Piazza del Arte in datzelfde bewuste zesde jaar. Voor ons evenement legde ik contacten met de pers, bezorgde ik teksten voor onze website, nam ik internviews af enz. Dit lag me wel. Het was een gok, want nog nooit in mijn leven had ik bij deze optie stilgestaan, maar ik moest iets doen, waarom de gok dan niet wagen?
Nu vier jaar later...en nog steeds gebeten door de communicatie. Noem het beroepsmisvorming, noem het een verslaving, noem het een job, noem het een hobby, mij om het even, maar het boeit me.Tijdens mijn drie succesvolle jaren studie die ik met glans doorstaan heb, kreeg ik vele cursussen en boeken onder ogen die telkens draaiden rond het zelfde onderwerp...Communicatie. Sommige mensen worden het beu na enkele jaren, maar (gelukkig) is dit niet voor mij het geval. Het blijft me boeien. Voor m'n beroep (bege)leid ik enkele (interne) communicatieprojecten en als medewerker van de dienst operationele communicatie blijf ik dagelijks in contact staan met dit
fenomeen dat de laatste jaren een sterke opmars heeft gemaakt in vele bedrijven. Vele bedrijfsleiders beseffen immers (eindelijk) dat communicatie belangrijk is in het succes van hun bedrijf. De communicatie kan je immers maken of kraken. Dagelijks leer ik nieuwe dingen bij en met veel plezier blijf ik al deze nieuwe dingen ontdekken... Ik weet het nu wel zeker... Communicatie is een deel van mijn leven en ik zou het enorm moeilijk hebben om dit te moeten missen in mijn leventje. Het klopt dus, dat dromen veranderen gedurende je levensweg. Advocate zal ik nooit worden, maar een carrière in de politiek? Never say never... ik sluit het dus zeker niet uit ;o). En ondertussen? Blijf ik dromen over nieuwe ambtities, nieuwe uitdagingen en een nieuwe stap in mijn leven...
